Μια εξωφρενική απάτη της Αρτοτινής προπαγάνδας σχετικά με την γενέτειρα του
Αθανασίου Διάκου, ξεσκεπάζει ο Αντώνης Γιάσαρης στο παρακάτω σχόλιό του, που
αναρτήθηκε στις 3/12/2022 στον σύνδεσμο:
Από Τόπο σε Τόπο με τον Χρήστο Μυλωνά: Αρτοτίνα Δωρίδος (07/02/2021)
https://www.youtube.com/watch?v=WT8tK8QP6Mg
«Ρεσιτάλ απίστευτης βιβλιογραφικής αλητείας!
Στο χρονικό διάστημα από 1:14΄:46" μέχρι 1:15΄:41" του παραπάνω
video, ένας αστείος Αρτοτινός ονόματι Γεώργιος Αθ. Βήλος, που σε όλα του θύμιζε
γραφικούς προσηλυτιστές παραθρησκευτικών οργανώσεων, συνεντευξιαζόμενος με τον
καλό του φίλο (όπως δηλώνεται), θλιβερό παραγωγό και παρουσιαστή - για γέλια
και για κλάματα - αυτής της απαράδεκτης εκπομπής, "κΎΡΙΟ" Χρ.
Π. Μυλωνά, μας γνωστοποιεί την έκδοση από τον πατέρα του Αθανάσιο Γ. Βήλο ενός
βιβλίου με τίτλο "Αθανάσιος Διάκος: Αρτοτίνα 1781 - Λειβαδιά - Αλαμάνα
1821" (2017). Όπου αμφότεροι οι συνεντευξιαζόμενοι εκθειάζουν σοβαροφανώς
αυτό το... "έργο ζωής"(!) του πατρός Βήλου, το οποίο όμως στην
πραγματικότητα είναι ένα ανεκδιήγητο συνονθύλευμα ψεύδους, πλαστογραφίας,
αφέλειας και θράσους.
Αυτή η γελοία φυλλάδα συναιρεί τα βασικά χαρακτηριστικά της Αρτοτινής προπαγάνδας
για το επώνυμο και τη γενέτειρα του Αθανασίου Διάκου και την απαθανατίζει
(scripta manent!) αποκαλυπτικότατα. Προσφέρει έναν τεράστιο πλούτο αφορμών
ξεμπροστιάσματος αυτής της απάτης. Εδώ, ενδεικτικά θα αναδείξουμε μια μόνον από τις πάμπολλες, ασύλληπτης αθλιότητας, προστυχιές που
τη συναπαρτίζουν. Γράφει λοιπόν στη σελίδα 23 του πονήματός του αυτός ο αστέρας
της παραδημοσιογραφίας - με πρόθεση να απαξιώσει την κατηγορηματική και αταλάντευτη
θέση του Ιωάννη Φιλήμονα ότι γενέτειρα του Αθανασίου Διάκου είναι η Μουσουνίτσα
- τα εξής διαστροφικής επινοήσεως: "Ο Φιλήμων αναφέρει τη Μουσουνίτσα ως
γενέθλιο γη του Διάκου, διατηρώντας όμως κάποιες αμφιβολίες για την ακρίβεια
των πληροφοριών του αφού, όπως γράφει, «Πως έτι ηδύνατο τις βλέπειν και γνωρίζειν
τα της Στερεάς Ελλάδος, καίτοι υπάρχων εν Πελοποννήσω», και θεωρεί ότι «η
αναίρεσις των ούτως ή άλλως εξ αγνοίας ή παρανοήσεως γραφέντων» αποτελεί
καθήκον «εκάστου δυναμένου περί το τοιούτον ή και συμφέρον ηθικόν έχοντος
πολίτου»" [όπου και τις τρείς εντός γωνιωδών εισαγωγικών φράσεις ο Βήλος
τις παραθέτει επιπλέον με έντονα (bold) τυπογραφικά στοιχεία].
Όμως:
• κανένα από τα τρία παραθέματα που εμφανίζει ο Βήλος δεν υπάρχει στη σελίδα
του συγγράμματος του Ιωάννη Φιλήμονα, εκεί που αυτός γράφει για τη γενέτειρα
του Διάκου!
• μεταξύ της σελίδας του συγγράμματος του Φιλήμονα από την οποία αποσπάστηκε το
πρώτο από αυτά τα παραθέματα και της σελίδας όπου γίνεται αναφορά στη γενέτειρα
του Διάκου, παρεμβάλλονται... 92 (ενενήντα δύο!) τυπωμένες σελίδες! Αντίστοιχα
για το δεύτερο παράθεμα μεσολαβεί κείμενο... 89 (ογδόντα εννιά!) σελίδων! Όσο
για το τρίτο παράθεμα, αυτή η απόσταση είναι μόλις… 88 (ογδόντα οκτώ!) σελίδες!
• τα αποσπάσματα που εκθέτει ο Βήλος δεν έχουν παρατεθεί από τον Φιλήμονα σε
συνάρτηση με τη γενέτειρα του Διάκου - αφορούν απόψεις από τα
"Προλεγόμενα" του οικείου τόμου του συγγράμματός του, που δεν έχουν καμία
σχέση με τον Διάκο!
• προσέτι: και τα τρία αποσπάσματα είναι "πειραγμένα"! Κανένα τους
δεν παρατίθεται αυτολεξεί!
Εδώ μάλιστα διαπράττεται μια τεραστίου μεγέθους ασυνήθιστη βιβλιογραφική απάτη:
ο Βήλος εμφαντικά επισημαίνει ότι μεταφέρει verbatim τα σχετικά παραθέματα
μετερχόμενος προς τούτο όχι μόνο μια σημειωτική πρακτική δήλωσης του αυτολεξεί
αναπαραγόμενου κειμένου (αυτή των γωνιωδών εισαγωγικών) αλλά δύο (ήτοι και
εκείνη των διαφορετικών - εν προκειμένω έντονων - τυπογραφικών στοιχείων), και
όλα αυτά ενώ στην πραγματικότητα τα έχει, και τα τρία αποσπάσματα,
πλαστογραφήσει!
Με αυτή την αλήτικη μεθόδευση παραπληροφόρησης (δηλαδή: κολλάζ άσχετων και
πλαστογραφημένων αποσπασμάτων και εν συνεχεία μεταφορά και συμπαράθεσή τους με
το στοχευμένο για διαστρέβλωση θέμα), επιδιώκει αυτό το ταλέντο της
παρλαπιπολογίας να παρασύρει τον ανυποψίαστο αναγνώστη - ο οποίος δεν γνωρίζει
τι εστί Βήλος - στο να νομίσει τάχα ότι όντως ο Φιλήμων είχε αμφιβολίες για το
ποια είναι η γενέτειρα του Διάκου.
Τέτοια άτομα σιχαίνεσαι ακόμη και να τα φτύσεις...
Υ. Γ. Η αναφορά μας στα γραπτά του Ιωάννη Φιλήμονα γίνεται με βάση τον τρίτο
τόμο της αυθεντικής πρωτότυπης έκδοσης υπό τον τίτλο "Δοκίμιον Ιστορικόν
περί της Ελληνικής Επαναστάσεως" (1860), όπου στη σελίδα 78 αναφέρεται η
γενέτειρα του Διάκου και στις σελίδες μα΄, μδ΄ και με΄ (κατά τη σημειογραφία
αρίθμησης που υιοθετεί το πρωτότυπο στα "Προλεγόμενά" του) υπάρχουν
αντιστοίχως τα τρία - πλαστογραφηθέντα από τον Βήλο - επίμαχα αποσπάσματα.»
Όμως,
εν προκειμένω, η ατιμία του Βήλου δεν σταματά εδώ μόνο. Αυτό επισημαίνει ο
Δημήτρης Στασινός στο ακόλουθο σχόλιό του, το οποίο αναρτήθηκε στις 6/12/2022
στον σύνδεσμο:
Από Τόπο σε Τόπο με τον Χρήστο Μυλωνά: Αρτοτίνα Δωρίδος (07/02/2021)
https://www.youtube.com/watch?v=WT8tK8QP6Mg
«Ο ανεκδιήγητος Αθανάσιος Γ. Βήλος, στο ρυπαρογράφημά του που τιτλοφορείται"
Αθανάσιος Διάκος: Αρτοτίνα 1781 - Λειβαδιά - Αλαμάνα 1821" (2017), στην
σελίδα 23 όπου πλαστογραφεί την στάση του Ι.Φιλήμονα στο θέμα της γενέτειρας
του Αθανασίου Διάκου, κουτοπόνηρα απέφυγε να παραθέσει τις σελίδες κάποιας
συγκεκριμένης έκδοσης του σχετικού συγγράμματος του Φιλήμονα, στις οποίες
υποτίθεται ότι θα υπήρχαν τα (πλαστογραφημένα...) αποσπάσματα που παραθέτει
(χώρια βέβαια που ακόμη και τον τίτλο του βιβλίου του Φιλήμονα τον αναγράφει
λανθασμένα!).
Υπ' όψιν ότι από τις υπάρχουσες εκδοτικές παραλλαγές αυτού του συγγράμματος,
καμία δεν είναι συνοπτικότερη από 1459 σελίδες, ενώ αναφέρεται ακόμη και έκδοσή
του εκτάσεως 2059 σελίδων. Καλείται επομένως εκείνος που θα ήθελε να
διασταυρώσει την εγκυρότητα των ισχυρισμών του Βήλου, να αποδυθεί σε μια
προσπάθεια αναζήτησης των μνημονευόμενων εδαφίων σε ένα ασαφές βιβλιογραφικό περιβάλλον.
Ας συνεκτιμηθεί εν προκειμένω και το ρίσκο να αποβούν τελικά άκαρπες οι
διερευνήσεις του, λαμβανομένης υπ' όψιν της ακραίας αναξιοπιστίας που διέπει
τέτοιου είδους ισχυρισμούς των "ιστοριοδιφών" της Αρτοτίνας (οι
οποίοι κάνουν πρωταθλητισμό στην θρασύτατη - άμα τε και παρανοϊκή - επίκληση
παντελώς ανύπαρκτων βιβλιογραφικών στοιχείων, που γεννά η φαντασία τους και με
αυτά ψεκάζουν τα φυτά της προπαγάνδας τους σερβίροντάς τους τα δήθεν ως
πραγματικά!).
Στρουθοκαμηλισμός λοιπόν του "πατρός Βήλου" σε μια αφελή απόπειρά του
να αποκρύψει τα πειστήρια της φαυλότητάς του. Αλλά και ολοσχερής η κατάρρευσή
του μετά το συγκλονιστικό ξεμπρόστιασμά του. Είναι αδιανόητο πλέον ένας
φυσιολογικός άνθρωπος να πιστέψει, ποτέ και σε τίποτε, έναν αδίστακτο
ψευδολόγο που καταντά να αυτοξεφτυλίζεται με χαλκευμένους ισχυρισμούς,
που τους έχει προβάλλει - τάχα ως αληθείς – μάλιστα με διπλή (!) εγγύηση
ακριβολογίας (αφενός γωνιώδη εισαγωγικά και αφετέρου έντονα τυπογραφικά
στοιχεία). Βέβαια του ιδίου φυράματος είναι και ο άρρητος "υιός
Βήλος", που - με εκείνο το ασύλληπτο: "αυτό που έχει συμβεί με
την Άνω Μουσουνίτσα είναι ουσιαστικά από το 1940 και μετά, γιατί πριν από το
1940 δεν είχε τεθεί θέμα γενέτειρας"(sic!) - προικοδότησε την
υστεροφημία του με την μνημειώδη αποστροφή "το είπε ο Βήλος στην εκπομπή
του Μυλωνά", ως σημαίνουσα το άκρον άωτον της τερατολογίας. Πατήρ και
υιός, αμφότεροι οι Βήλοι, αμετάκλητα θα στελεχώνουν στο διηνεκές την λεγεώνα
των καμμένων χαρτιών της Αρτοτινής προπαγάνδας για το επώνυμο και την γενέτειρα
του Αθανασίου Διάκου, παρέα με τους ομότεχνους τους Κ. Τσέλιο, Ι. Φλετούρη, Γ.
Παπαϊωάννου, Γιάννη Ρουφαγάλη, Ι. Κ. Μασούρα κ.λπ.
Τελικά, επί του προκειμένου, ο "πατήρ Βήλος" συμπληρώνει...
θριαμβευτικά αυτήν την άτιμη αναφορά του στον Φιλήμονα, γράφοντας: "Ο
ιστορικός Φιλήμων, αν ζούσε, δεν μπορεί παρά να θεωρούσε ότι το σχετικό καθήκον
έφερε εις πέρας ο ιστορικός Κρέμος μερικά χρόνια αργότερα, [...]" - ήγουν
διατελών ευδαιμόνως, κατά τα ειωθότα, με εικοτολογίες κατά το προσφιλές
του συλλογιστικό μοντέλο: "η γιαγιά μου αν είχε καρούλια, θα
ήτανε... πατίνι!".
Ε ρε τι άτομα κυκλοφορούν ακηδεμόνευτα...»
Τονίζουμε
ότι την προαναφερθείσα απατεωνίστικη μέθοδο ο Βήλος την μετέρχεται όχι μόνον
ευκαιριακά στην περίπτωση της πλαστογράφησης της θέσης του Φιλήμονα για τη
γενέτειρα του Διάκου, αλλά συστηματικά και σε σειρά άλλων θεμάτων για τον
Διάκο. Είναι θεμελιώδες δομικό συστατικό της "ιστοριοδιφικής" μεθοδολογίας του. Πάντως στην προκειμένη περίπτωση,
για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος της ατιμίας που διαπράττεται, επιβάλλεται να
επισημανθούν κάποια στοιχεία.
Ο Ιωάννης Φιλήμων (1798/1799 - 1874) ήταν αγωνιστής και
ιστορικός της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, δημοσιογράφος και εκδότης
εφημερίδων. Είχε στενότατη σχέση με την οικογένεια των Υψηλαντών. Από το 1821
διετέλεσε γραμματέας του Δημητρίου Υψηλάντη, θέση την οποία διατήρησε μέχρι το 1829, με διαλείματα κατά τα οποία χρημάτισε γραμματέας του Γεωργίου
Κουντουριώτη (1824- 1825) και του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη (1825 - 1827). Το 1855
παρέλαβε και ταξινόμησε το αρχείο των Υψηλαντών από την Μαρία
Μουρούζη-Υψηλάντη, σύζυγο του Γεωργίου Υψηλάντη. Έτσι είχε άμεση πρόσβαση στα
σχετικά αρχεία της Φιλικής Εταιρίας. Εξάλλου είχε ήδη μακρόχρονη και
συστηματική ενασχόληση με αρχεία της Φιλικής Εταιρίας και το 1834 είχε εκδώσει
το "Δοκίμιον Ιστορικόν περί της Φιλικής Εταιρίας", που έκτοτε
αποτελεί έργο αναφοράς στη βιβλιογραφία για αυτή την επαναστατική οργάνωση. Σε
αυτόν οφείλουμε την ενημέρωσή μας για την σχέση του Διάκου με την Φιλική
Εταιρία. Όλα όσα αναφέρει σχετικά ο Φιλήμων δεν τα έβγαλε βέβαια από την
φαντασία του, ούτε και τα έγραψε αβασάνιστα υιοθετώντας πληροφορίες αόριστης προέλευσης και ανύπαρκτης
τεκμηρίωσης.
Στα αρχεία της Φιλικής Εταιρίας, οι κατάλογοι των Φιλικών περιελάμβαναν και την
γενέτειρα του νεοκατηχούμενου καθώς και το ονοματεπώνυμο του κατηχητή/των
κατηχητών του, στοιχεία κατατιθέμενα αυτοπροσώπως από τους οικείους φορείς τους. Ως προς αυτά τα δύο στοιχεία, ο Φιλήμων - στον τρίτο τόμο του
συγγράμματός του "Δοκίμιον Ιστορικόν περί της Ελληνικής Επαναστάσεως"
(1860) - αναγράφει αντιστοίχως την Μουσουνίτσα (σελ. 78) ως γενέτειρα του
Διάκου και τους Κωνσταντίνο Σακελλίωνα και Αθανάσιο Ζαρείφη (σελ. 89) ως
κατηχητές του. Μάλιστα αναφερόμενος στον Κωνσταντίνο Σακελλίωνα προσθέτει
- μέσω επιτόπιας παραπομπής την οποία αναπτύσσει μετά στην σελίδα 422, στην ενότητα "Σημειώσεις και
έγγραφα", αυτού του τόμου του συγγράμματός του -, ότι ο Σακελλίων φέρεται
υπογραφόμενος ως Καπετάν Κωνσταντίνος Σακελλίων Κοκοσιώτης σε κάποια αυτόγραφη
επιστολή του (από 24 Αυγούστου 1820 εν Γαλαζίω). Μιλάμε δηλαδή για τέτοιου επιπέδου ενημέρωση αλλά και έφεση σε ντοκουμεντάρισμα και
ακριβολογία εκ μέρους του Φιλήμονα.
Ο Φιλήμων λοιπόν αυτών των προδιαγραφών, που είχε και την ευτυχία να χειριστεί
τα αρχεία των Υψηλαντών, δεν χρειαζόταν να καταφύγει σε... καφετζούδες και
χαρτορίχτρες για να πληροφορηθεί τα προαναφερθέντα στοιχεία (ήτοι: γενέτειρα
και κατηχητές στην Φιλική Εταιρία) για τον Διάκο. Προσέτι δεν είχε την
παραμικρή αμφιβολία για την ακρίβεια των σχετικών πληροφοριών του γιατί είχε
στην διάθεσή του τα αρχεία της Φιλικής Εταιρίας. Και από εκεί θα διαπίστωσε πως
ο ίδιος ο Διάκος
είχε δηλώσει, ως στοιχείο ταυτότητάς του για την κατήχησή του στην Φιλική
Εταιρία, ότι γεννήθηκε στην Μουσουνίτσα.
Κατά ταύτα δηλαδή, Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΔΙΑΚΟΣ ΕΙΧΕ - ΑΥΤΟΠΡΟΣΩΠΩΣ - ΔΗΛΩΣΕΙ ΣΤΗΝ ΦΙΛΙΚΗ ΕΤΑΙΡΙΑ ΟΤΙ ΓΕΝΕΤΕΙΡΑ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΥΣΟΥΝΙΤΣΑ. Οίκοθεν νοείται βέβαια ότι ο Φιλήμων ούτως ή άλλως είχε συμβουλευτεί τα αρχεία της Φιλικής Εταιρίας - άλλωστε τα είχε και στα χέρια του! -, γιατί τεκμηριωμένες και επακριβείς πληροφορίες για τους κατηχητές του Διάκου μόνο από εκεί μπορούσαν να αντληθούν.
Αυτή την συντριπτική μαρτυρία για την γενέτειρα του Διάκου επιχειρεί άτιμα να
υποσκάψει ο Βήλος, μετερχόμενος την τρισάθλια προπαγανδιστική μεθόδευση που
σκιαγραφεί ο Λάμπρος Λατσούδης στο παρακάτω σημείωμά του που αναρτήθηκε στις
11/12/2022 ως σχόλιο στον σύνδεσμο:
Από Τόπο σε Τόπο με τον Χρήστο Μυλωνά: Αρτοτίνα Δωρίδος (07/02/2021)
https://www.youtube.com/watch?v=WT8tK8QP6Mg
«Όχι απλώς το δίπτυχο "κόψιμο-ράψιμο". Αλλά περαιτέρω το τριαδικό
σχήμα "κόψιμο-καλπουζανιά-ράψιμο"!
Οι Αρτοτινοί, προκειμένου να προωθήσουν την άθλια προπαγάνδα τους για το επώνυμο
και τη γενέτειρα του Αθανασίου Διάκου, καταντούν να καταφεύγουν ακόμη και στην
πιο ακραία των εκδοχών της "κοπτοραπτικής" μεθόδου για την παραχάραξη
εγγράφων. Δεν αρκεί για τη δολιότητά τους το κλασικό δίπτυχο "κόψιμο-ράψιμο" χάλκευσης κειμένων και για αυτό προχωράνε στο
- ακόμη πιο αποτρόπαιο - τρίπτυχο "κόψιμο-καλπουζανιά-ράψιμο", όπου
εν προκειμένω η καλπουζανιά συνίσταται στην πλαστογράφηση σπαραγμάτων από ντοκουμέντα.
Για το πόσο παραγωγικό σε βιβλιογραφικές απάτες είναι το μεθοδολογικό δίδυμο
"κόψιμο-ράψιμο" δεν χρειάζονται ειδικές αναλύσεις. Άλλωστε, ήδη και
με μόνο το "κόψιμο" μπορούν να παραχθούν αναρίθμητα τερατώδη ψέματα. Φερ'
ειπείν μπορεί κάποιος να ισχυριστεί πως ακόμη και τα κείμενα της Χριστιανικής Θρησκείας γράφουν ότι δεν υπάρχει Θεός. Προς τούτο δεν έχει παρά
μόνο να αποκόψει χειρουργικά και να σερβίρει τη φράση "ουκ έστι Θεός",
ακρωτηριάζοντας την πρόταση "Είπεν άφρων εν καρδία αυτού∙ ουκ έστι Θεός"
(Ψαλμ.
52,2). Εξάλλου, αν το "κόψιμο" συνοδευτεί και από "ράψιμο",
τότε αυτός μπορεί να κατασκευάσει
ακόμη πιο περίτεχνες συνθέσεις και να τις λανσάρει τάχα ως θέσεις της επίσημης
Εκκλησίας. Έτσι π.χ. μπορεί να αποκόψει από κάποιο εκκλησιαστικό βιβλίο τις
λέξεις "Η", "Παναγία", "εστί", "πόρνη",
τις οποίες θα εντοπίσει διάσπαρτες και ασυσχέτιστες μεταξύ τους σε αλλοπρόσαλλες
σελίδες του, και μετά να τις συρράψει προσφυώς κατασκευάζοντας μια πρόταση που
θα την πλασάρει σαν πεποίθηση της Χριστιανικής πίστης.
Όμως, παρά τις τεράστιες δυνατότητες μονταρίσματος τέτοιων λεκτικών σχηματισμών,
το δίπτυχο "κόψιμο-ράψιμο" αποδεικνύεται ανεπαρκές για να δώσει το
φιλί της ζωής στη θνησιγενή Αρτοτινή προπαγάνδα. Έτσι, οι διαμορφωτές της
προσφεύγουν σε μια δραστικότερη πλαστογράφηση γραπτών κειμένων, κατά την εξής μεθόδευση τριών βημάτων:
1. κόψιμο,
2. καλπουζανιά,
3. ράψιμο.
Αυτό ακριβώς διαπράττει συστηματικά και ο άρρητος Αθανάσιος Γ. Βήλος στο θλιβερό
πόνημά του που επιγράφεται "Αθανάσιος Διάκος: Αρτοτίνα 1781 - Λειβαδιά -
Αλαμάνα 1821" (2017). Εδώ, ενδεικτικά θα περιοριστούμε σε μια μόνο από τις
ατιμίες τέτοιας μεθόδευσης στις οποίες μετά ζήλου διατρίβει ο Βήλος σε αυτό
το... "έργο ζωής"(!) του. Στη σελίδα 23 λοιπόν, ιταμώς πλαστογραφεί
τη μαρτυρία του Ι.Φιλήμονα για τη γενέτειρα του Διάκου.
Συγκεκριμένα, αναφερόμενος στο εκτενές σχετικό σύγγραμμα του Ι.Φιλήμονα, επιδίδεται
διαδοχικά σε:
1. ΚΟΨΙΜΟ. Ψάχνει, βρίσκει και απομονώνει από τα συμφραζόμενά τους τρεις
φράσεις, που απέχουν -από τη σελίδα που παρατίθεται η γενέτειρα του Διάκου -
αντιστοίχως... 92 (ενενήντα δύο!) σελίδες η πρώτη,... 89 (ογδόντα εννιά!)
σελίδες η δεύτερη και ... 88 (ογδόντα οκτώ!) σελίδες η τρίτη και οι οποίες δεν
αφορούν καν τον Διάκο!
2. ΚΑΛΠΟΥΖΑΝΙΑ. Κανένα από αυτά τα αποσπάσματα δεν το αφήνει απείραχτο. Παρά
ταύτα διπλοδιαβεβαιώνει εμφαντικότατα ότι τα μεταφέρει αυτολεξεί!
3. ΡΑΨΙΜΟ. Κατασκευάζει ένα κολλάζ απαρτιζόμενο από την αναφορά στη Μουσουνίτσα
ως γενέτειρα του Διάκου και από αυτά τα μεταλλαγμένα ετεροθαλή σπαράγματα, το
οποίο και λανσάρει απατεωνίστικα στον ανυποψίαστο αναγνώστη κατά τρόπο που να
του δημιουργεί την απατηλή εντύπωση ότι αυτός ο αχταρμάς χαρακτηρίζει τη θέση
του Ι.Φιλήμονα για τη γενέτειρα του Διάκου!
Πάντα ταύτα δε χωρίς να αναφέρει - τυχαίο; - τις σελίδες του συγγράμματος στις
οποίες υποτίθεται ότι υπάρχουν τα αποσπάσματα που παραθέτει...
Εδώ λοιπόν έχουμε να κάνουμε με μια καραμπινάτη "ιστοριοδιφική"
αλητεία, μεθοδευμένη με βάση το τριαδικό σχήμα "κόψιμο-καλπουζανιά-ράψιμο",
που διαχρονικά είναι εμβληματικός τρόπος δράσης των καλπουζάνων προπαγανδιστών
της Αρτοτινής απάτης για το επώνυμο και τη γενέτειρα του Αθανασίου Διάκου.»
Με τέτοιας παραγωγής κουτόχορτο ταΐζουν
τους λεμούριους οπαδούς τους οι -απατεώνες άμα τε και βλάκες- ιθύνοντες της Αρτοτινής προπαγάνδας.
Σημείωση: Για τον οποιονδήποτε χαζοχαρούμενο Καραγκιοζάκο, που επιχειρεί τον - όχι απλώς ασύμμετρο, αλλά παντελώς ασύμβατο - συμψηφισμό των εν προκειμένω θέσεων του Ιωάννη Φιλήμονα με τις αντίστοιχες απόψεις φερ' ειπείν του... πατριδογνωσιολογούντος Ιάκωβου Ρ. Ραγκαβή, συγγράφοντος εν Οδησσώ... "περί ανέμων και υδάτων" (κυριολεκτικώς και μεταφορικώς!) και τινων άλλων ακόμη για τον Ελλαδικό χώρο, ισχύει το "ελλεβόρου δείται".
Το
έργο του Ιωάννη Φιλήμονα είναι Ιστορία,
ενώ εκείνο του Ιάκωβου Ρίζου Ραγκαβή ["Τα Ελληνικά, ήτοι περιγραφή
γεωγραφική, ιστορική, αρχαιολογική και στατιστική της αρχαίας και νέας
Ελλάδος" (πρώτος τόμος, 1853)] είναι απλώς... Πατριδογνωσία!
Όπου ο
Ραγκαβής, σε αυτή την Πατριδογνωσία του [εντελώς παρεμπιπτόντως και εκεί που
αναφέρεται π.χ. στα... τοπικά προϊόντα (δημητριακοί καρποί, όσπρια, οίνος
κ.λπ.) των διάφορων χωριών της Στερεάς Ελλάδας], σε μια υποσημείωσή του (στην
σελ. 576), ευκαίρως-ακαίρως πετάει εγκυκλοπαιδικώς παραπληρωματικά την γνώμη του και για την... πατρίδα
του Διάκου(!), χωρίς βέβαια να παραθέτει ουδεμία απολύτως τεκμηρίωση της άποψής
του. Ήγουν: αερολογίες καταναλώσιμες μόνο από - μορφωτικώς ελλειποβαρείς -
ιδεοληπτικούς αναγνώστες των... Times
της Αρτοτίνας (!), που τις μετέρχονται ως μέρος του ευρύτερου λογότυπού τους χωρίς
να καταλαβαίνουν ότι έτσι γελοιοποιούνται επί αφελεία επιχειρημάτων.
Όμως: υπαρχόντων
επισήμων κρατικών ντοκουμέντων, που όλα τους ανεξαιρέτως γράφουν - κατηγορηματικά
και ανεπιφύλακτα - σχετικά με το επώνυμο και την γενέτειρα του Αθανασίου Διάκου
Μασαβέτας και Άνω Μουσουνίτσα αντιστοίχως, τι χρεία υπάρχει για (αλλά και ποια
αξία έχει) το τι είπε ή έγραψε επ’ αυτών ο τάδε και ο δείνα;
