Η επική κωλοτούμπα του Τάκη Λάππα 
και οι ιδανικοί αυτόχειρες… λαπ(π)άδες «ιστοριοδίφες»  
της Αρτοτινής προπαγάνδας για τον Αθανάσιο Διάκο

 

 

Η επική κωλοτούμπα του Τάκη Λάππα…  

Ο Κυριάκος Αθ. Μασαβέτας στο άρθρο του:

Η γνώμη του Τάκη Λάππα επί του θέματος "πού γεννήθηκε ο Αθανάσιος Διάκος", όπως αυτή διατυπώνεται στην – υπό το ρητό «μολών λαβέ» - μελέτη του, που βράβευσε η Ακαδημία Αθηνών το 1946

https://efthidikos.blogspot.com/2025/04/1946.html

επισημαίνει ότι ο Τάκης Λάππας, στην – υπό τον τίτλο «μολών λαβέ» - μελέτη του που η Ακαδημία Αθηνών βράβευσε στις 24.3.1946, δηλώνει πως η γνώμη του είναι ότι ο Αθανάσιος Διάκος γεννήθηκε στη Μουσουνίτσα. Περαιτέρω, στο προαναφερθέν άρθρο του Κυριάκου Αθ. Μασαβέτα αναφέρεται ότι ο Τάκης Λάππας μετέπειτα άλλαξε γνώμη επ’ αυτού του θέματος, και – αρχής γενομένης από την έκδοση του βιβλίου του «Θανάσης Διάκος» το 1949 και εντεύθεν – υποστήριζε πλέον μια νέα του άποψη κατά την οποία θεωρούσε ως γενέτειρα του Αθανασίου Διάκου την Αρτοτίνα.  

 

Όμως αυτή η μεταστροφή άποψης του Τάκη Λάππα συναρτάται με ένα σύνολο αναπάντεχα αντιδεοντολογικών μεθοδεύσεων, οι οποίες - ενδελεχώς τεκμηριωμένα - αναδεικνύονται στο περί ου ο λόγος άρθρο. Μελετώντας κανείς αυτό το – απολύτως διακριτικά διατυπωμένο – άρθρο, αυθόρμητα οδηγείται σε μια σειρά από σοβαρότατα ερωτήματα για κάποιους χειρισμούς του Τάκη Λάππα σχετικά με την αναθεώρηση της γνώμης του επί του θέματος ποια είναι η γενέτειρα του Αθανασίου Διάκου. Τω όντι, η σκληρή αλήθεια επ’ αυτού, ειπωμένη «έξω από τα δόντια», ευλόγως υποβάλλει οδυνηρά ερωτήματα όπως π.χ. τα εξής:

 

·       Γιατί ο Τάκης Λάππας αποσιώπησε αυτή την αλλαγή γνώμης του; 

·       Γιατί περαιτέρω επιμελώς την απέκρυψε;

·       Γιατί προσέτι έκανε τα πάντα για να εξαφανίσει κάθε πειστήριο της;

·       Γιατί εξαπάτησε τους αναγνώστες του παρουσιάζοντας τάχα ως βραβευθέν το 1946 από την Ακαδημία Αθηνών το βιβλίο του «Θανάσης Διάκος», που όμως πρωτοκυκλοφόρησε το… 1949; Το βιβλίο αυτό διέφερε σε αρκετά σημεία από την -  υπό το ρητόν «μολών λαβέ» - όντως βραβευθείσα μελέτη του το 1946 από την Ακαδημία Αθηνών. Κορυφαία διαφορά είναι το ότι ενώ στη βραβευθείσα το 1946 μελέτη «μολών λαβέ» ο Λάππας διατυπώνει τη γνώμη ότι γενέτειρα του Αθανασίου Διάκου είναι η Μουσουνίτσα, στο βιβλίο του 1949 «Θανάσης Διάκος» αλλάζει γνώμη και αναφέρει ως γενέτειρα την Αρτοτίνα.

·       Γιατί επέμενε να εξαπατά τους αναγνώστες του ακόμη και στη 2^η έκδοση του βιβλίου του «Θανάσης Διάκος» (1968), δηλώνοντας τάχα ότι αυτή έχει βραβευθεί από την Ακαδημία Αθηνών; Η έκδοση αυτή διαφέρει από εκείνη του 1949, η οποία με τη σειρά της διαφέρει και αυτή από την όντως βραβευθείσα το 1946 μελέτη του.

·       Γιατί δεν δημοσίευσε την αυθεντική μελέτη του, αυτήν ακριβώς που βράβευσε η Ακαδημία Αθηνών το 1946, επισημαίνοντας και σχολιάζοντας τις εν τω μεταξύ επενεχθείσες διαφοροποιήσεις των απόψεών του;

·       Γιατί στα εργοβιογραφικά του σημειώματα ο Λάππας δεν ανέφερε ποτέ – και ως εκ τούτου βέβαια δεν την απαριθμούσε ως έργο του - τη μελέτη του που βραβεύτηκε το 1946; Απεναντίας τις δύο εκδόσεις του βιβλίου του «Θανάσης Διάκος» (1949/1968) τις  απαριθμούσε πάντοτε ξεχωριστά, ως δύο διαφορετικά βιβλία.  

·       Γιατί στο αρχείο του δεν μας κατέλειπε κανένα αντίτυπο της βραβευθείσας μελέτης του;

·       Γιατί ο Λάππας απαρνήθηκε αυτή τη μακράν πιο προβεβλημένη από τις εργασίες του; Αναζητούνται οι λόγοι που τον ώθησαν να «θάψει» αυτό το μακράν πιο γνωστό από τα έργα του (για το οποίο βέβαια η τραγική ειρωνεία είναι πως κανείς, από τους τόσους και τόσους που το αναφέρουν, όχι απλώς δεν το έχει διαβάσει αλλά ούτε καν το έχει δει ποτέ του!...).

Ειδικά πάντως στο θέμα του ποια είναι η γενέτειρα του Αθανασίου Διάκου, μια θαρραλέα παραδοχή εκ μέρους του Τάκη Λάππα για τη μεταστροφή της γνώμης του κατά τη μετάπτωσή του από τη μελέτη «μολών λαβέ» (που βραβεύτηκε το 1946) στο βιβλίο «Θανάσης Διάκος» (1^η έκδοση 1949, 2^η έκδοση 1968), συνοδευόμενη και από επαρκή τεκμηρίωση των λόγων που επέβαλαν αυτή την αλλαγή της γνώμης του, θα απηχούσε πραγματική πρόοδο της ιστορικής έρευνας από έναν ευσυνείδητο πνευματικό δημιουργό.

 

Κατά ταύτα, ο οτρηρός Βοιωτός λογοτέχνης και ιστορικός Δημήτριος/Τάκης Λάππας (Λειβαδιά 27.11. 1904 - Αθήνα 09.02.1995), με την πληθωρική παραγωγή ποιοτικού συγγραφικού έργου – περί τα 600 δημοσιεύματα εκ των οποίων τα 86 βιβλία -, και τις προς τούτο πολλές και κατ’ αξίαν τιμητικές διακρίσεις, ατυχώς εν προκειμένω, με αυτή του την παλινωδία και τις συμπαρομαρτούσες μεθοδεύσεις του προς αποσιώπησή της, αδίκησε κατάφωρα την υστεροφημία του.

 

… και οι ιδανικοί αυτόχειρες… λαπ(π)άδες «ιστοριοδίφες» της Αρτοτινής προπαγάνδας για τον Αθανάσιο Διάκο

Παράπλευρη συνέπεια αυτής της ανακολουθίας του Τάκη Λάππα είναι και (ακόμη) μια γελιοποίηση της Αρτοτινής προπαγάνδας για τον Αθανάσιο Διάκο. Οι Αρτοτινοί πλασάροντας εκ του πλαγίου το δήθεν αδιαπραγμάτευτο της εγκυρότητας – εν ονόματι της βράβευσης της μελέτης του για τη βιογραφία του Ήρωα της Αλαμάνας από την Ακαδημία Αθηνών το 1946 – της γνώμης του Τάκη Λάππα για το ποια είναι η γενέτειρα του Αθανασίου Διάκου, όπως αυτή η προσωπική άποψη διατυπώνεται στην ειρημένη μελέτη, ανεπιγνώστως διατρανώνουν πανηγυρικά ότι γενέτειρα του Αθανασίου Διάκου είναι η Μουσουνίτσα!  

 

Οι Αρτοτινοί ανάγουν σε φετίχ της προπαγάνδας τους την επίμαχη γνώμη του Τάκη Λάππα και την προβάλλουν παντοιοτρόπως τάχα ως σοβαρό επιχείρημα των ισχυρισμών τους. Της αφιερώνουν εκτενείς διθυραμβικές αναφορές στα προπαγανδιστικά δημοσιεύματά τους, λανσάροντάς την βέβαια παπατζήδικα τάχα ότι γράφει πως γενέτειρα του Αθανασίου Διάκου είναι η Αρτοτίνα.  Φερ’ ειπείν ο ανεκδιήγητος Αθανάσιος Γ. Βήλος, στο τρισάθλιο πόνημά του «Αθανάσιος Διάκος: Αρτοτίνα 1781 – Λειβαδιά – Αλαμάνα 1821» που κυκλοφόρησε το 2017,  αφιερώνει ένα ολόκληρο κεφάλαιο (το 9^ο από τα 10 εν όλω κεφάλαιά του) αποκλειστικά και μόνο σε αυτήν!      

         

Η περί ης ο λόγος γνώμη του Τάκη Λάππα είναι θέσφατο για τους Αρτοτινούς: κατά την προπαγάνδα τους, αφού συμπεριλαμβάνεται σε μελέτη του που βράβευσε η Ακαδημία Αθηνών, εξ ορισμού δεν μπορεί παρά να είναι αλάνθαστη.

 

Εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι, για την ατιμία που διαπράττουν εν προκειμένω, δεν μπορούν να επικαλεσθούν ως άλλοθι το ότι δήθεν παρασύρθηκαν από την παλινωδία αυτού-τούτου του ίδιου του Λάππα επί του σχετικού θέματος. Ήδη από το 1949 τους είχε επισημανθεί επανειλημμένα ότι η αναφορά που κάνουν σε αυτή τη περιβόητη άποψη του Λάππα είναι ανυπόστατη. Κάτι τέτοιο εκδηλώθηκε εμφαντικά π.χ. το 1975, όταν ο Αρτοτινός Ιωάννης Κ. Μασούρας κυκλοφόρησε την κατάπτυστη προπαγανδιστική φυλλάδα «Ποια η γενέτειρα του Αθανασίου Διάκου», όπου έκανε εκτενή αναφορά στις σελ. 71-73 ενημερώνοντας σοβαροφανώς τους αναγνώστες του ότι η Ακαδημία Αθηνών βράβευσε το 1946 τη μονογραφία του Λάππα «Θανάσης Διάκος», που όμως κυκλοφόρησε το… 1949. Ιησουήτικα παραθέτει χειρουργικό απόσπασμα από το βιβλίο «Θανάσης Διάκος» (1949), όπου ο Λάππας παρουσιάζει την - εκ μεταστροφής - νέα γνώμη του επί του θέματος ποια είναι η γενέτειρα του Αθανασίου Διάκου, χωρίς όμως να επισημαίνει στον ανυποψίαστο αναγνώστη του ότι άλλο πράγμα είναι η βραβευθείσα το 1946 μελέτη «μολών λαβέ» και άλλο το βιβλίο «Θανάσης Διάκος» (1949). Μιλάμε για κουτοπόνηρη απάτη ολκής.

 

Παρά ταύτα, απτόητοι οι τσαρλατάνοι τηλαυγείς αστέρες της Αρτοτινής προπαγάνδας εξακολουθούσαν να επιδίδονται σε μια υπερπροσπάθεια απολυτοποίησης – ελέω της βράβευσης από την Ακαδημία Αθηνών το 1946 - μιας προσωπικής άποψης του Λάππα, αναπέμποντας  ύμνους και αίνους στην εγκυρότητά της. Έτσι όμως, ασύνειδα και βάσει της αρχής της ετερογονίας των σκοπών, ενώ έκαναν τα πάντα για να προπαγανδίσουν τους κάλπικους ισχυρισμούς τους μετερχόμενοι την αναφορά στον Λάππα, κατάντησαν να αυτοπαγιδευτούν σε πριμοδότηση του κύρους της γνώμης του Λάππα, η οποία γνώμη (βράβευση του 1946) στην πραγματικότητα είναι ότι  ο Αθανάσιος Διάκος γεννήθηκε στη Μουσουνίτσα.

 

Πρόκειται λοιπόν για μια εκ των πραγμάτων (de facto) κωμικοτραγική γκάφα των Αρτοτινών, όπου τους γίνεται πλέον αυτεπίστροφο βλήμα (boomerang) η απολυτοποίηση της σημασίας μιας βράβευσης από την Ακαδημία Αθηνών. Ορισμένως τα όσα υπερθετικώς επαινετικά έχουν γράψει για τη φερεγγυότητα της μελέτης «μολών λαβέ», δεν μπορούν πια να τα αποσύρουν με τίποτε. Όλα αυτά γυρίζουν τώρα υπέρ της Μουσουνίτσας. 

 

Ιδανικοί αυτόχειρες οι… λαπ(π)άδες (καθότι τοκογλυφικοί επικαρπωτές μιας επικής κωλοτούμπας του Τάκη Λάππα) «ιστοριοδίφες» της Αρτοτινής προπαγάνδας για τον Αθανάσιο Διάκο, κατασκεύασαν ιδιοχείρως τα σύνεργα της χαριστικής βολής της αυτοκτονίας τους. Για τους Αρτοτινούς απομένει επ’ αυτού το τρεχάτε ποδαράκια μου, να μην σας χ@σει ο κ@λος μου!

 

 Λάππας τε και λαπ(π)άδες, εκάτεροι από ίδιες αυτών υπαιτιότητες, εδώ εκτέθηκαν πλέον ανεπανόρθωτα. Η προκείμενη απάτη σχετικά με το ποια είναι η γενέτειρα του Αθανασίου Διάκου θα τους στοιχειώνει εσαεί.

 

Ελλεβόρου δείται

Αρτοτινός τις ονόματι Κωνσταντίνος Γ. Τσέλιος, υδραυλικός τω επαγγέλματι και κάτοχος απολυτηρίου Δημοτικού Σχολείου ταις γραμματικαίς γνώσεσιν, την είδε ιστοριοδίφης και δη μαΐστωρ των θεμάτων επώνυμο και γενέτειρα του Αθανασίου Διάκου.

 Στη «συγγραφική» του πραμάτεια συγκαταλέγεται και ένα φαιδρό σκαλάθυρμα με τίτλο Αθανάσιος Διάκος: Μύθος και πραγματικότητα. Η αληθινή ιστορία του Ήρωα, που κυκλοφόρησε το 2023. Πρόκειται για ένα κείμενο που - πάνω απ’ όλα -  υποβάλλει προβληματισμό για τη νηφαλιότητα του συντάκτη του. Στα ακολουθούντα θα αναφερθούμε ενδεικτικά σε κάποια στοιχεία ιδιοπροσωπίας της γελοιότητας αυτού του αστείου πονήματος.

 

Γράφει λοιπόν στη σελ. 55 ότι μέχρι το 1938 οι Μουσουνιτσιώτες και όλοι οι Παρνασσιδείς αναγνώριζαν την Αρτοτίνα σαν γενέτειρα του Διάκου. Εδώ, αν πραγματικά πιστεύει κάτι τέτοιο και δεν ψεύδεται συνειδητά, η Ψυχιατρική σηκώνει ψηλά τα χέρια για την περίπτωσή του. Μετά από αυτή την εξωφρενική δήλωσή του, παρέλκει βέβαια μια παραπομπή του στην ανάρτηση:

 

Γενέτειρα του Αθανασίου Διάκου: Άνω Μουσουνίτσα Παρνασσίδας
https://filopefthis.blogspot.com/2022/10/  

 

ενώ εξάλλου οποιαδήποτε αρλούμπα και αν εκτοξεύσει περαιτέρω, θα υπολείπεται δραματικά της ειρημένης, σε ενάργεια ανάδειξης της ανισορροπίας του. Ο Τσέλιος κάηκε πλέον ολοσχερώς.

 

Στη σελ. 45 αναφέρει ότι σε άλλο δημοσίευμα ο Κρέμος γράφει: « (…) Ουδαμού της Μουσουνίτσης άκουσε ότι ο Διάκος γεννήθηκε εκεί (…) ». Ασφαλώς αυτό είναι ένα καραμπινάτο ψέμα, που άλλωστε η μαϊμουδιά του κραυγάζει από αυτή-τούτη τη σόλοικη διατύπωσή του. Ο Κρέμος ουδέποτε έχει γράψει κάτι τέτοιο, για το οποίο εξάλλου ο Τσέλιος δεν παραθέτει βιβλιογραφικές συντεταγμένες. Αφ' ετέρου ο Κρέμος δεν επισκέφθηκε ποτέ τη Μουσουνίτσα. Οπότε μια τέτοια ad hoc επινοημένη «δήλωσή» του, είναι ένας ακόμη ενδείκτης του βαθμού διαστροφής που διέπει τους ισχυρισμούς των διακινητών της Αρτοτινής προπαγάνδας για τον Αθανάσιο Διάκο.

 

Στη σελ. 16 γράφει ότι η διαδικασία κατάθεσης μελετών στην Ακαδημία ολοκληρώθηκε προτού κηρυχθεί ο Ελληνοϊταλικός πόλεμος. Εδώ ο Τσέλιος αναφέρεται στο διαγωνισμό για το «Βραβείον αδελφών Παπαστράτου», που είχε προκηρύξει στις 31.12.1939 η Ακαδημία Αθηνών, με αντικείμενο τη συγγραφή μονογραφίας περί του βίου του Αθανασίου Διάκου. Κατά τη σχετική προκήρυξη, προβλεπόμενη καταληκτική ημερομηνία υποβολής υποψηφιοτήτων ήταν η 15.01.1941. Η αλήθεια επί του σχετικού βλακώδους ισχυρισμού του Τσέλιου είναι ότι όλες οι υποβληθείσες υποψηφιότητες κατατέθηκαν μετά (όχι πριν) την κήρυξη του Ελληνοϊταλικού πολέμου και δη οριακά ως προς την προδιαγραφόμενη καταληκτική ημερομηνία. Συγκεκριμένα υπήρξαν τρεις υποψηφιότητες, ήτοι Νικόλαος Γκινόπουλος, Δημήτριος/Τάκης Λάππας και Σωτήριος Κωτσόπουλος, υποβληθείσες αντιστοίχως στις 10.01.1941, στις 11.01.1941 και στις 15.01.1941.

Λοιπόν, ρε Τσέλιε, πού κολλάει αυτή η κοτσάνα σου; Σε τι σου χρειάζεται; Τι προσφέρει στην προπαγάνδα σου; Τι ήταν τέλος πάντων αυτό που σε έσπρωξε να την γράψεις και να ρεζιλευτείς οικτοπρεπώς; 

Αυτή η σαχλαμάρα του Τσέλιου ασφαλώς και δεν έχει καμία πραγματολογική αξία για τις ιδεοληπτικές μπαρούφες του και κατ' αυτό δεν θα άξιζε καν να την επισημάνουμε. Όμως είναι άκρως αποκαλυπτική της ανευθυνοανευθυνότητάς του, ου μην αλλά και του επιπέδου νοημοσύνης του. Το άτομο αυτό γράφει αβασανιστί ό,τι του κατέβει και εν πλήρη αφασία περί το ότι οι ακριτομυθίες του δεν συναρτώνται με την ουσία των προπαγανδιστικών επιδιώξεών του. Ό,τι του φανεί, του Λωλοστεφανή. Αυτά βέβαια συμβαίνουν όταν ένας υδραυλικός του δημοτικού, παντάπασιν άμοιρος του ταλέντου του λόγου και του μέτρου του Λόγου, έχει το κόμπλεξ να αυτοπροσαγορεύεται… συγγραφέας (σσ. 10, 84) και μάλιστα να κομπορρημονεί για… διεθνή (!) έρευνα (σελ. 65) επί του θέματος που διαπραγματεύεται.

 

Όμως αυτή η ασυναρτησία περί το χρόνο κατάθεσης των υποψηφιοτήτων για τον προαναφερθέντα διαγωνισμό της Ακαδημίας Αθηνών, είναι απλώς το προοίμιο μιας περαιτέρω σωρείας ασύλληπτων σχετικών τερατολογιών του Τσέλιου. Επιγραμματικά επ’ αυτού θα επισημάνουμε ότι ο Τσέλιος, σχετικά π.χ. με τη μελέτη του Τάκη Λάππα που υπό τον τίτλο «μολών λαβέ» βράβευσε η Ακαδημία Αθηνών στις 24.3.1946, ισχυρίζεται πως:

- υπάρχει στο αρχείο της Ακαδημίας Αθηνών (σσ. 16, 18),

- αυτή η ύπαρξή της δεν είναι προϊόν πληροφόρησης του από τρίτους, αλλά προσωπική βιωματική του εμπειρία, αφού την έχει δει ο ίδιος/της έχει ρίξει μια ματιά στο αρχείο της Ακαδημίας Αθηνών (σελ. 18),

- έχει στην κατοχή του την περί ης ο λόγος μελέτη του Τάκη Λάππα (σσ. 81, 82),

- τη θέτει στη διάθεση παντός ενδιαφερομένου (σσ. 81, 82).

 

Ε, λοιπόν κανένας απολύτως από αυτούς τους ισχυρισμούς του Τσέλιου, δεν έχει την παραμικρή σχέση με την αλήθεια. Όλα αυτά είναι τερατώδη ψέματα. Αν θέλει κανείς να το διαπιστώσει, δεν έχει παρά να απευθυνθεί τόσο στην Ακαδημία Αθηνών όσο και στον ίδιο τον Τσέλιο. Δυστυχώς για τέτοια άτομα ισχύει ότι πρέπει να πολλαπλασιάσεις επί (-1), μείον ένα, τους ισχυρισμούς τους για να βρεις ποια είναι η αντίστοιχη αλήθεια.

 

Θα αρκεστούμε εν προκειμένω, σχετικά με το τι σημαίνει Κωνσταντίνος Γ. Τσέλιος, στην ενδεικτική παράθεση των προαναφερθέντων στοιχείων και μόνο αυτών. Περιοριστήκαμε σε επισημάνσεις επί πραγματολογικού πεδίου, γιατί είναι προφανές πως για τέτοια άτομα δεν έχει νόημα να γίνει αναφορά π.χ. σε συλλογιστικό πεδίο κ.α.τ. Το επίπεδο νοημοσύνης τους είναι ακαταμάχητα  αποτρεπτικό πάσης αναφοράς στη δομή του σκεπτικού τους. Ενάντια στην ηλιθιότητα, ακόμη και οι θεοί αγωνίζονται μάταια (Friedrich Schiller). 

 

Τονίζουμε πάντως ότι, και αυτά ακόμη τα κραυγαλέως τερατώδη αποκυήματα της νοσηρής φαντασίας του Τσέλιου, που επισημάνθηκαν σχετικά με τον Τάκη Λάππα, υστερούν κατά πολύ σε διαστροφή έναντι κάποιων άλλων αναφορών του, όπως φερ’ ειπείν αυτών που γράφει για τον πάλαι ποτέ πρόεδρο, κατά την περίοδο του μεσοπολέμου, της Αδελφότητας των εν Αθήναις και Πειραιεί Παρνασσιδέων, Δημήτριο Ευθυμίου Τσιπούρα (1869-1953).

 

Ορισμένως το ουσιαστικό πρόβλημα εν προκειμένω δεν είναι ο Τσέλιος μόνο. Πολύ περισσότερο θλιβερή είναι η κατάντια εκείνων που τον χρησιμοποιούν για τις προπαγανδιστικές σκοπιμότητές τους.        

  

 

Η πινακοθήκη των ηλιθίων ντελάληδων της Αρτοτινής προπαγάνδας για τον Αθανάσιο Διάκο

Η  Αρτοτινή προπαγάνδα για τον Αθανάσιο Διάκο, προστρέχει μονίμως σε χειραγωγήσιμους παραγωγούς που εκτελούν κατά παραγγελίαν εργασίες στα ΜΜΕ (έντυπα, διαδίκτυο, ραδιόφωνο, τηλεόραση, κινηματογράφος κ.λπ.), σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να κατασκευάσει τάχα «ερείσματα» των ψευδών της. Πασχίζει εναγωνίως να εφεύρει υποκατάστατα πραγματικών τεκμηρίων για το επώνυμο και τη γενέτειρα του Ήρωα της Αλαμάνας, μιας και όλα ανεξαιρέτως τα υπάρχοντα επίσημα ντοκουμέντα παραπέμπουν σε Μασαβέτας και Άνω Μουσουνίτσα αντιστοίχως.

Σχετικά με το ποιόν των τοιούτων εντολοδόχων επιτηδευματιών, ας αναφερθούμε απλώς ενδεικτικά σε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Σε μια λοιπόν πινακοθήκη προσωπογραφιών των ηλιθίων ντελάληδων της Αρτοτινής προπαγάνδας,  πρέπει να δεσπόζει σε περίοπτη θέση, ως εμβληματικό έκθεμα, μια προσωπογραφία του «κΥΡΊΟΥ» εκείνου που διαχρονικά είναι – κληρονομικώ δικαίω – ο μακράν πιο κυκλωματίας ημέτερος του χώρου των κρατικοδίαιτων παραδοσιολογούντων τιποτούχων τηλεοπτικών εργολάβων.  

 

Φιλοτεχνημένο με την τεχνοτροπία του αναλυτικού κυβισμού, στην εκδοχή που αυτός αποδίδει ταυτόχρονα πολλές επιμέρους όψεις ενός και του αυτού θέματος εξεταζόμενου από διαφορετικές οπτικές γωνίες, θα αναδείκνυε σφαιρικά τι εστί αυτός ο «κΎΡΙΟΣ». Προσέξτε όμως τώρα πώς είναι  γραμμένη η λέξη κΎΡΙΟΣ: εκτός του ότι είναι μέσα σε εισαγωγικά, αρχίζει με γράμμα πεζό και συνεχίζει με τα λοιπά γράμματα κεφαλαία. Σημειολογικώς εδώ ποιείται έμφαση στην αντίθεση με τη γραφή Κύριος  και το σημαινόμενό της κατά τα φληναφήματα των αφελών παλαμακιστών αυτού του ατόμου, που το υμνολογούν αφελώς τάχα ότι είναι «κύριος με κάπα κεφαλαίο».

 

Αυτή η προσωπογραφία του τοιούτου σπεκουλαδόρου της παράδοσης, θα ήταν μια σύνθεση από υπέρθεση και ταυτόχρονη συμπαράθεση σε έναν και μόνο πίνακα, των εν προκειμένω ουσιωδών χαρακτηριστικών όλων ανεξαιρέτως των επιμέρους πορτρέτων στα οποία αναφέρεται η ανάρτηση:

Πορτρέτα μετριοτήτων της λαϊκής μουσικοχορευτικής μας παράδοσης

https://efthidikos.blogspot.com/2023/12/blog-post_14.html

 

Mutatis mutandis  αυτού του φυράματος είναι και τα μοντέλα των υπόλοιπων εκθεμάτων της πινακοθήκης προσωπογραφιών των ηλιθίων ντελάληδων της Αρτοτινής προπαγάνδας: παλιοποιότητες. Τόσο κύριοι είναι όλοι αυτοί οι «κΎΡΙΟΙ».